Ik zag op LinkedIn recent een discussie voorbij komen waar ik in mijn werk dagelijks mee word geconfronteerd. Het ging over wel of niet je oude baan loslaten. Ik zou graag jullie gedachtes daarover willen horen. Zeker omdat het een belangrijk item is voor een ieder die nu werkzaam is maar het liefst een nieuwe baan vindt die beter past.
Het gesprek op LinkedIn ging over: “Wat als ik uiteindelijk geen nieuwe baan vind als ik nu beslis op zoek te gaan naar ander werk?”
Een enorm belangrijke vraag omdat angst voor de toekomst, het gevoel van onzekerheid en een kans op financiële achteruitgang de meeste werknemers ‘gevangen’ houden in de huidige situatie.
Op zich is vasthouden aan het oude bekende (om welke reden ook) prima. Totdat er, in mijn geval, andere zaken gingen meespelen en dat was ‘gezondheid’. Door de langdurende onvrede die ik voelde met betrekking tot mijn werk, kreeg ik uiteindelijk fysieke en mentale klachten en viel ziek uit. Voor mij was ziek zijn door mijn werk een teken aan de wand om actie te gaan ondernemen. En de meest doorslaggevende reden om in samenspraak met mijn werkgever in vrij korte tijd de beslissing te nemen om uit elkaar te gaan.
Nieuwe toekomst
Ja hoor, ik had grote angst voor de toekomst en had nog geen zicht op een nieuwe baan. Ik was en ben kostwinnaar en moet mijn eigen broek ophouden. Ja, ik had ook een hypotheek. Nee, ik had geen kinderen te onderhouden. En ja, ik had gelukkig ook nog wat spaarcentjes op de bank. En… ik zou recht hebben op een uitkering. Verder was ik door de afspraken die ik met mijn werkgever had gemaakt nog een aantal maanden vrijgesteld van werk. Oftewel ik had even tijd om al mijn gedachtes en gevoelens weer op een rij te krijgen.
De beslissing uit elkaar te gaan, gaf ondanks alle stress ook enorme rust. Rust dat ik niet meer in een omgeving hoefde te werken die mij tegen was gaan staan. Rust dat ik niet meer dingen hoefde te doen die mij ergernis gaven of frustratie. Rust die weer ruimte gaf om na te denken over wat ik wél graag zou willen…. Rust die mijn gezondheid ten goede kwam!
Vertrouw op jezelf
In het onbekende diepe springen vraagt om moed. Moed die vaak het oude eerst overhoop gooit, zónder van te voren te weten waar de weg heen zal gaan. Moed die eerst leidt tot een stukje pijn, verdriet en onzekerheid waar we liever geen zin in hebben.
Ondanks alles heb en had ik vertrouwen dat er altijd meerdere wegen naar Rome leiden. Als je maar creatief blijft nadenken, naar oplossingen blijft zoeken, in jezelf blijft geloven en gewoon zaken oppakt. DOEN ! Omdat tijdens het ‘doen’ zich meestal langzaam weer een nieuw pad ontwikkelt, je van ‘doen’ veel leert en zich onverwachte kansen en mogelijkheden aandienen. Tevens helpt ‘doen’ (gesprekken aangaan, een klus of opdracht aannemen) je aan nieuwe ideeën en geeft het daardoor richting aan je verdere zoektocht. En kom je er achter waar je blij van wordt in een nieuwe baan!
En heel belangrijk….. zoals ik in élk blog zowat aangeef: houd je bezig met je eigen wensen en talenten en laat je niet leiden door ‘die buitenwereld’ en wat iedereen wel niet vindt of denkt!
Geen rechte weg
Een nieuwe kant op gaan, houdt niet direct in dat je meteen het juiste vindt. Dat is vaak geen rechte weg. En zo ging het dan ook bij mij. Van het ene rolde ik in het andere en werd het voor mij steeds duidelijker welke kant ik op wilde.
Heb ik hetzelfde gevonden als voorheen? Nee, ik heb minder zekerheid gevonden: geen vast contract maar ben intussen zelfstandig ondernemer, maar ik vind dat zelf geen issue. Ik heb voldoende inkomen, meer plezier, meer uitdaging, voel meer voldoening en mijn gezondheid is goed.
Bovenstaande afwegingen houden veel mensen bezig. Geef hieronder je reactie (alleen je voornaam is zichtbaar op de site dus DOEN!). De reacties kunnen je helpen om buiten je gebruikelijke denkpatroon te komen en om voor jezelf nieuwe inzichten te krijgen.
Wat is voor jou belangrijk? Wat weerhoudt jou om stappen te zetten? Waar loop jij tegenaan?
Wat een super goede blog!! Ik ben hier heel blij mee.. heel herkenbaar.. bijna alles eigenlijk! Momenteel ben ik heel voorzichtig en vrij langzaam aan het starten met je online cursus. ik ben ook bezig met re-integreren … maar dan wel.. op een Heel Ander Project van de organisatie.. en ik vind het leuk!! Dus mijn werkplezier komt weer terug zo langzamerhand.. gelukkig!! Een collega vroeg mij onlangs of ik niet zou blijven hangen in dit nieuwe project.. En ik moet eerlijk zeggen: ik weet dat nog niet.
Ik zit momenteel fors in het Hier En Nu. Eerst op een fijne prettige manier re-integreren.. en voor de rest zie ik wel wat er komt.
Ernaast wil ik in de komende maanden doorgaan met de cursus. Ik heb wel een soort termijn in mijn hoofd wat ik aankan qua tempo. Ik ben nog aan het herstellen van een burn-out.
Mijn leidinggevende van mijn oude project maakt zich drukker over mijn toekomst dan ikzelf. Want eind september zou ik een jaar ziek zijn en dan zou ik fors gaan zakken qua inkomen. Ik merk eerlijk gezegd, dat zolang ik mij focus op positieve dingen zoals een fijne re-integratie in combi met o.a. de cursus van Marjolijn, ik mij zelf niet druk loop te maken. Dat was wel anders enkele maanden geleden! Groet, Ellis (kostwinner, gaat w.s. zakken in inkomen.. en ziet wel waar dat schip strandt).
Dag Ellis, dank je wel voor je open en enthousiaste reactie. Fijn om te horen dat het op het nieuwe project goed gaat en je weer langzaam positieve energie krijgt.
Omdat je naast de interne re-integratie bij je werkgever graag wat meer handvatten ten aanzien van marktbenadering en solliciteren aangereikt wilde krijgen, ben je mijn online cursus gestart. Op zich al een super initiatief 🙂 Neem je tijd en overhaast het niet. Beter in kleine stappen vooruit zodat je langzaam kunt herstellen !
“Wat als ik uiteindelijk geen nieuwe baan vind als ik nu beslis op zoek te gaan naar ander werk?”
Over die vraag heb ik twee jaar geleden goed nagedacht. What if? Voor mij stonden alle wegen toen nog open. Wel werk/geen werk, in loondienst of als ZZP-er. Ik was al een tijdje bezig met een soort omgekeerde carrière: ongevraagd kreeg ik steeds minder vrijheid, verantwoordelijkheid en uitdaging. HR-mensen noemen dat demotie, nemen daarbij een vriendelijke doch ook zeer paternalistische toon aan en suggereren om wat minder te gaan werken. Dat is beter voor jou (en ook beter voor ons, want je wordt een stuk goedkoper). Maar ik wilde helemaal geen demotie! Ik was juist een beetje op het niveau van mijn competenties aangekomen! Ik groeide nog in mijn vak. Een paternalistische toon aanslaan tegen iemand die de leeftijd van een grootvader heeft is misschien ook niet zo’n goed idee Er stond natuurlijk best veel tegenover: een mooi salaris, interessante onderwerpen en soms ook dito mensen.
Sommige mensen worden steeds minder kieskeurig naarmate de werkloosheid langer duurt. Ik niet. Ik beweeg juist de andere kant op. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik twee jaar geleden de goede keuze gemaakt heb door na 26 (!) jaar ‘uit mijn baan te stappen’. Eerlijk is eerlijk, het was niet 100% mijn eigen keuze, maar wel voor meer dan de helft. Ik heb er nog geen seconde spijt van. Verder speelt mee dat ik me goed kan verstaan met mijn ‘lotgenoten’. Die zijn er in twee soorten. Mensen die bij een reorganisatie de zak hebben gekregen en alle toekomstige narigheid al op grote afstand en met grote scherpte kunnen herkennen en (als regel prettige) mensen die vrijwillig de jas aan de wilgen hebben gehangen, omdat ze ‘gearriveerd’ zijn. Doorwerken tot je 67-ste doe je in mijn wereld omdat je het werk heel erg leuk vindt (en geen leuke hobbies hebt) of omdat je je niet kunt permitteren om eerder te stoppen door echtscheiding, pensioenbreuk en meer van dat soort narigheden. Meer smaken zijn er niet.
Natuurlijk moesten de stukken twee jaar geleden opnieuw op het schaakbord worden gezet. De onzekerheid lag meer in de invulling ervan dan in het dreigend kopje onder. Ik ben nog lang niet vergeten in welke zeer toxische omgeving ik jarenlang heb gewerkt. Dat zie je meestal pas scherp als je wat afstand hebt genomen. Het maakt mij huiverig om zomaar weer een baan aan te nemen. Ik merk dat ik steeds beter in mijn vel ga zitten. Ik heb veel zingevende tijdbesteding en positieve respons daarop. Ik ben meer mens en minder functionaris. Er is meer oprechtheid in mijn richting en minder opgelegd rollenspel. Dat andere betaalde werk is er (nog) niet. Dat harde feit grijpt me niet naar de keel.
Met terugwerkende kracht heb ik er geen spijt van dat ik iets overboord gezet heb waar op dat moment geen andere zekerheid tegenover stond. Met de kennis van nu zou ik het zo weer doen. Welbeschouwd had ik die stap tien jaar geleden al moeten zetten, maar toen zat mijn leven al in een behoorlijk turbulente fase. Je moet niet alle houvast tegelijk overboord gooien. Voor mijn positie op de arbeidsmarkt zou dat toen maar weinig verschil hebben gemaakt. Vijf jaar daarvoor had mijn vrouw al geroepen, als je het werk niet leuk meer vindt dan zeg je je baan toch gewoon op? Ze doorzag mijn leidinggevende blijkbaar beter dan ik. Je vindt wel weer wat, zo was haar gedachte. Waarschijnlijk had ik toen beter moeten luisteren. Dat is mijn wijze les voor vandaag.
Wat een mooie blog! Zo herkenbaar! Ik werk nu nog bij een gemeente en ik heb een vaste aanstelling. Binnen de Gemeente is veel gebeurd en ik heb voor mezelf het besluit genomen om een andere baan te zoeken. Het is gelukt weliswaar via een detacheringbureau, maar ik denk ik ga er gewoon voor. Straks ga ik werken 8 minuten van mijn huis vandaan en dat zegt ook een hoop. Natuurlijk kan ik de toekomst niet voorspellen. Ik heb in het verleden voor mijzelf gewerkt, maar niet echt gelukt.
Misschien komt het nog wel. Ga eerst mijn schrijvers opleiding afmaken en in september begin ik met mijn vervolgopleiding regie Fictie op de Amsterdam Film School. Juni ben ik klaar ben dan inmiddels bijna 51 jaar en wellicht word ik wel fulltime schrijfster.
Dank je wel Pieter voor je zeer uitgebreide antwoord en openheid. Het vraagt zeker om lef om na 26 jaar uit je baan te stappen. Kennelijk heeft het je, ondanks dat je kennelijk nog niet de juiste baan hebt gevonden, veel andere zaken gebracht waardoor je op dit moment tevreden bent met je keuze van weleer en kunt concluderen: “had ik die beslissing maar 10 jaar eerder genomen!”
Hoewel je intussen blij bent met je huidige positie, hoop ik dat je uiteindelijk toch nog de baan vindt die je wenst. Dát is uiteindelijk het doel van mijn begeleiding.
Na mijn ontslag ben ik uiteraard gaan zoeken naar een nieuwe baan ook een andere branche gewoon omdat ik zoiets had van; dit is de kans om eens wat anders te gaan doen in een branche die mij ook trekt. Echter na het schrijven van vele sollicitatiebrieven bleek dat 47 jaar al oud is en ik ben gestopt met solliciteren en mer behulp van het UWV mijn eigen bedrijf begonnen. Dit vind ik heel leuk en ook leerzaam iedere dag weer, echter ik word onrustig van de onzekerheid. Toen ik enkele weken geleden een hele leuke baan zag langskomen ben ik gaan twijfelen. Je eigen bedrijf na 1,5 jaar opzeggen en weer in loondienst gaan, ik verdien nu meer dan ik in loondienst zou krijgen echter de onzekerheid maakt me onrustig. Ik heb te lang getwijfeld om te gaan solliciteren en ik weet dat er een kandidaat over is die nu in een afrondend gesprek zit. Mijn enige hoop is dat ze er qua salaris niet uitkomen en dat de procedure opnieuw opgestart moet worden. Wat kan ik in deze fase nog doen ? Ik zat te denken om maandag de HR-afdeling te bellen en mijn verhaal uit te leggen en of er nog een kans is. Ik heb zo’n spijt dat ik niet gereageerd heb. Positieve is wel; dat ik in de toekomst meer naar m’n gevoel moet luisteren dat heb ik ervan geleerd.
Dank je voor je uitgebreide reactie op mijn blog. Misschien is het goed even met elkaar te bellen volgende week?
Dan kan ik beter een reactie geven op onderstaand .
Ten aanzien van je zin ’47 jaar zou te oud zijn’ kan ik je zeggen dat dat naar mijn idee niet direct de juiste conclusie hoeft te zijn maar dat je het solliciteren anders zou kunnen aanpakken! Ik vertel je daar graag over ?. En uiteraard kun je maandag nog even HR bellen…
Maandag middag na 14.00 uur zou je me kunnen bellen als dat je uitkomt? Ik ben te bereiken op 06-30813289.