Midden vorig jaar hebben Stichting Loonwijzer en Monsterboard een onderzoek gedaan onder 230.000 medewerkers. Hieruit kwam naar voren dat 40% van de ondervraagde werknemers niet tevreden is over het totaalplaatje van zijn werk. Vooral fijne collega’s en baanzekerheid (een vast contract) houden de werknemer op de been. Het salaris, de arbeidsvoorwaarden en leidinggevenden scoren laag.
Hoe zit het bij jou – is vandaag jouw keerpunt?
Denk jij ook wel eens na over een volgende stap in je carrière? Vraag je je wel eens af of je nog op de juiste plek zit? Oriënteer je je wel eens op andere mogelijkheden bij je eigen werkgever of daarbuiten? Merk je dat je jezelf onvoldoende tijd geeft om daarover na te denken?
Het is zo begrijpelijk maar ook zo zonde om geen gehoor te geven aan je eigen gevoel. En geloof me, ik deed jaren geleden hetzelfde. Ik werkte 32 uur per week en was aan het einde van de week te moe om iets te ondernemen. Ik wist niet goed wat ik wél wilde en durfde een vast contract niet zomaar op te zeggen. Angsten als ‘vind ik nog een baan, ben ik niet te oud, hoe moet het met mijn hypotheek’ speelden door mijn hoofd. Dus….. ik bleef zitten waar ik zat.
Halverwege het jaar 2010 werd ik ziek. Ziek van de onvrede die ik al enige tijd voelde. Dat deed pijn, maar het was voor mij ook een teken dat er iets moest gebeuren. Na veel wikken en wegen heb ik de stap genomen om het gesprek met mijn werkgever aan te gaan. Uiteindelijk zijn we met een vaststellingsovereenkomst uit elkaar gegaan. Ik was ervan overtuigd dat mijn toekomst elders lag.
Had ik dat maar veel eerder besloten
Het gekke is dat ik ongeveer huilend van ellende die beslissing nam. Maar de vaststellingovereenkomst bood ruimte om afspraken te maken met mijn werkgever. Ik had ineens wél doorbetaalde vrije tijd om door te zoeken naar een andere baan! En oh wat gaf dat een rust. Natuurlijk, ik moest ‘ineens aan de bak’ – want een nieuwe baan is niet in één minuut gevonden en komt ook niet aanwaaien. Daar moet je een hoop voor doen! Maar er is ineens wel ruimte om na te denken over ‘wat wil ik nou en waar word ik blij van’.
Uiteraard is het niet zo dat je achter je wensen komt door op de bank zitten en na te denken. Nee, ik ben met heeeeel veel mensen gaan praten om inspiratie op te doen over de mogelijke richtingen die ik op wilde. Wat sprak wel aan/ wat niet, wat sloot wel aan op mijn competenties/ wat niet. Daarnaast ben ik voor zover ik daar de financiën voor had cursussen gaan volgen en ging volgens een slingerend pad vooruit. Want de weg naar succes gaat helaas over hobbels. Soms links af, dan weer rechts. Maar oh, wat vind ik die weg nu leuk. En ik kan alleen maar zeggen: “was ik maar veel eerder het gesprek aangegaan met mijn werkgever om naar oplossingen voor beiden te zoeken”. Want ja, het betreft beiden!
Wat onderneem jij nu?
Waar sta jij op dit moment? Ben je toe aan een nieuwe baan en ben je bereid om energie te steken in het vinden ervan?
Graag hoor ik wat je weerhoudt om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. En waarom het voor jou obstakels zijn. Zijn het echte obstakels? Wat zouden er voor oplossingen zijn?
Momenteel ben ik anderhalf jaar vrij man.Dat voelt helemaal niet slecht na wat er allemaal is voorgevallen. Ja, ik ben toe aan een nieuwe baan. Ja, ik ben bereid om er energie in te steken.
Wat me weerhoudt om daar heel veel energie in te steken is het algehele disrespect van recruiters en HRM-ers voor 50-plussers. Voor hen besta je gewoon niet. Als ik de kleine en grote leugens van HRM hier moet opnoemen kom ik regels tekort. Een obstakel is mijn woonplaats. De eerste passende vacatures dienen zich pas aan op een uur reisafstand. Verhuizen kost voor de komende jaren meer dan het ooit nog kan opbrengen. Trouwens, wie verhuist er nog voor een tijdelijk contract? Oplossingen? Eigenlijk geen. Het beste wat je kunt doen is zorgen dat werkloosheid je financieel niet nekt. Ver vooruitkijken dus. Dat heb ik gedaan.
Dag Pieter, dank je voor je reactie. Ik lees een heleboel begrijpelijke boosheid maar toch zou ik je graag als volgt willen adviseren. Hoezeer ik ook alle frustratie begrijp, vele werkzoekenden leggen het probleem dat ze ervaren buiten zichzelf. Zeggen dat de arbeidsmarkt krap is voor 50+, of zeggen zoals jij dat alle HR mensen ‘disrespectvol zijn’?! Of dat een uur reizen te veel is. Maar wat brengt het je op die manier behalve meer frustratie?
Het is maar net hoe belangrijk je iets vindt en hoeveel energie je ergens in wilt steken en hoezeer je bereid bent misschien concessies te doen. Geloof me, de opdrachten komen bij mij ook niet door de brievenbus. Ik ben ook over de 50 jaar maar ik geloof in het werk dat ik doe en of er nou achter elke boom een loopbaanadviseur zit of niet, ik laat me er niet door afschrikken. En het werkt! Ik blijf er positiever door, ik krijg opdrachten ondanks alle concurrenten. Maar, ik ben ook flexibel. Ik heb een geruime tijd gewerkt in Tilburg voor een opdrachtgever terwijl ik woon in Den Haag. 1,5 uur reizen heen en 1,5 uur reizen terug. Is dat leuk? Nee, alleen mijn doel is altijd geweest: als ik het niet linksom vind dan rechtsom. En als ik een opdracht kan doen in Tilburg, prima! Ondanks de afstand brengt het me ook wat: nieuwe contacten, nieuwe ervaring, uitbreiding klantenkring enz. Concluderen ‘oplossingen, ik zie er geen’ lijkt me niet echt helpen 🙂
Dag Marjolijn, we zijn het er over eens dat je na je 50-ste maar beter buiten HRM om kunt gaan. Opdrachtgevers zijn meestal wat ouder en minder risicomijdend. Ik ben inderdaad niet bereid om heel veel concessies te doen, niet zozeer vanwege mijn leeftijd, maar omdat ik het zonder inkomen uit arbeid best aardig uithoud. Ik ben praktisch vrij man. Letterlijk en figuurlijk. Zo makkelijk als ik in de crisisjaren tachtig nog een baan vond, met nauwelijks ervaring, zo moeilijk blijkt het nu, met bakken ervaring. Dat is toch bizar? Ik kan me uit die tijd ook niet herinneren dat ik door (toen) personeelszaken zo gekoeioneerd werd. Ik pluk de dag en geniet volop van het leven, maar ik laat me niet blootstellen aan ongemakken die ook te vermijden zijn. Ik ben in voor allerlei soorten van opdrachten, ook wat verder weg, maar niet meer voor het dagelijks uurtje filekruipen op een regenachtige A2 of de A12.
Hallo Marjolijn, ik moet ook op zoek naar een nieuwe baan. Ik ben nu bijna twee maanden aan het zoeken. Door reorganisatie ben ik officieel per 31 maart boventallig bij de uitgeverij waar ik 16 jaar gewerkt heb als productiecoördinator. Ik merk dat ik bij de uitgeverij een beetje ben blijven stilstaan. Mijn Functie bij de uitgeverij is door de jaren heen erg specifiek voor het bedrijf geworden. Met als gevolg dat ik nu niet weet welke richting te gaan zoeken. Leuke vacatures zijn dun gezaaid. En het is moeilijk om enthousiast te worden als je twijfelt aan wat je wil en kan. Ik probeer te netwerken door bedrijven te bellen en te mailen. Netwerken is niet echt mijn sterkte punt, maar wel noodzakelijk. Ik wordt dit jaar 50, en dat maakt het natuurlijk niet makkelijker. Maar in jouw verhaal van het slingerende pad vooruit geloof ik wel. Ik denk dat ik ook aan de cursussen en/of bijscholing zal moeten. Mijn achtergrond is uitgesproken Grafisch. Maar of ik daar in verder moet/wil, moet ik nog helder krijgen. Die onzekerheid werkt soms wel verlammend. Dat is een obstakel waar ik overheen moet. Met name helder krijgen wat ik wil en wat realistisch is, vind ik lastig. Maar ik vind je verhaal wel heel inspirerend.
Dag Marco,
Dank je voor je reactie. Ik herken heel goed wat je zegt dat toen je ineens je baan verloor, je merkte dat je eigenlijk een beetje bent blijven stilstaan. We zijn geneigd ‘naar ons werk te gaan, ons ding te doen, en weer naar huis te gaan’. Zeker als alles goed gaat. Toen ik in 2010 mijn vaste contract ontbond (uit onvrede) en ik gedwongen werd na te denken over ‘wat nu?’ werd ik me veel bewuster van ‘waar sta ik nu, hoe verhoud ik me tot mijn concurrenten, moet ik me laten bijscholen’ enz. En geloof me, ik had op dag 1 geen flauw idee waar ik heen wilde. Ook voor jou is het belangrijk om de komende tijd te achterhalen (in gesprekken met voor jou interessante bedrijven): waar word je zelf blij van, welke taken/verantwoordelijkheden wil je. Waar zit je kennis en ervaring en wat ontbreekt er misschien nog aan kennis om interessant te zijn en blijven voor werkgevers. Dat netwerken is ongelooflijk belangrijk. Zeker voor 50+! Hoe moeilijk ook, lees mijn vorige blogs en probeer uit. Door gesprekken te voeren krijg je veel informatie en krijg je steeds duidelijker voor jezelf waar kansen liggen en waar niet. En wat je wellicht mist aan informatie/kennis. Binnen afzienbare tijd zal ik ook een online loopbaancursus aanbieden waarin alle onderwerpen omtrent het vinden van een nieuwe baan aan bod komen. Waarom online? Zodat een heel loopbaantraject volgen financieel wat makkelijker bereikbaar wordt voor particulieren. Uiteraard kun je dan altijd nog kiezen om aanvullend een paar gesprekken (persoonlijk of skype) te volgen. Ik hoop dat dat over een maand beschikbaar is 🙂
Mocht je een keer willen sparren, bel me gerust.