Ruim zes maanden geleden klopte een toen 47-jarige dame bij mij aan: of ik haar wilde ondersteunen in het vinden van ander werk. Omdat haar functie door interne reorganisaties kwam te vervallen, zou haar werkgever het begeleidingstraject betalen. Veel vertrouwen had ze er niet in dat ze nog een baan zou vinden:
– samen met haar waren er nog vele anderen die binnen de sector hun baan verloren
– ze vond zichzelf ‘te oud’
– ze had geen afgeronde opleiding
– ze had enkele fysieke beperkingen
Gedurende het begeleidingstraject brachten we in kaart waar haar kwaliteiten, wensen en talenten lagen. En hoe ze die het beste zou kunnen inzetten, zowel binnen als ook búiten haar huidige, bekende werkterrein. We brachten verschillende opties qua werk in kaart waarvan we dachten dat deze aan konden sluiten. Om bevestiging te krijgen dat we op de goede weg zaten, besloten we alle in dat werkveld mogelijke werkgevers direct te benaderen. Nee, niet per brief want dan was er geen enkele communicatie noch informatie-uitwisseling. Maar gewoon rechtstreeks en persoonlijk! De dame die ik begeleidde, vond dat in eerste instantie een bizarre methode en vertrouwde mij toe: “niemand zit op mij te wachten, we storen ze, ik zie geen vacature, ze zoeken jonge mensen, ik heb niet de juiste ervaring” enz. enz. Een heleboel argumenten waarom het zéker niet zou kunnen lukken.
Ik, als loopbaanadviseur en voormalig jobhunter, dacht daar absoluut anders over. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik een eeuwige optimist ben als het over de kwaliteiten en mogelijkheden van andere mensen gaat die een nieuwe baan zoeken. Dus húp, eerst samen telefonisch aan de slag. Zo belden we de één na de ander: dat mevrouw zich aan het oriënteren was op andere mogelijkheden, dat ze achtergrond x had maar dat ze y zeker zou moeten kunnen, hoe zij als werkgever daar tegenover stonden, of kort meelopen mogelijk was enz. enz.
Omdat langzaam maar zeker duidelijk werd dat deze aanpak werkte, kreeg mevrouw steeds meer vertrouwen en ging ze ook zélf op pad en stapte in dit geval diverse detailhandels binnen om vragen te stellen. En het grappige geschiedde: 95% van de werkgevers stond ons/ haar vriendelijk te woord, gaf antwoord op al onze vragen en dacht positief mee. Gebrek aan opleiding en werkervaring bleek minder een obstakel te zijn dan mevrouw had gedacht, achter de schermen gebeurde er qua vacatures veel meer dan zichtbaar was. En ook leeftijd was over het algemeen niet meteen een issue. Enthousiasme, graag willen… bleken vooral doorslaggevend.
Hoera een baan!
Na twee korte stages en een betaald oproepcontract verder ontving ik recent een lief berichtje van haar dat ze in haar eigen werkveld tóch een betaalde baan had gevonden. Die ook nog eens naast het oproepcontract paste! “Zo snel een baan en ook nog werk waarvan ik dacht dat er geen werk meer in te vinden is. Ik wil je nog bedanken want door jouw oppep talk kreeg ik steeds meer lef. Dank je wel.”
Ben enorm trots op haar 🙂 !
Durven
Zelf zijn we vaak niet meer zo goed in staat om onze mogelijkheden voor wat betreft het vinden van een nieuwe baan goed in te schatten. En zien we soms ook niet meer dat bepaalde gedachtegangen ons eerder belemmeren dan vooruit helpen. Een loopbaanadviseur/-coach spreken die buiten je familie en vriendenkring staat, kan je geheel nieuwe inzichten geven! Want geloof me, we benutten over het algemeen veel te weinig van ons potentieel!
Durf uit te gaan van je eigen wensen en talenten. Durf te vertrouwen op je eigen kunnen. Durf uit je comfortzone te stappen en het solliciteren eens anders aan te pakken. Durf de hulp van een loopbaanadviseur in te roepen als jouw aanpak onvoldoende resultaat geeft. Durf te geloven dat het misschien kan! Durf je eigen leven te leiden!
Durf jij? Ik lees graag je reactie!
Recente reacties