Deze week een gastblog van Rina Florijn (beschikbaar als bureauredacteur: Enschede en omgeving!):

Het is ondertussen 5 jaar geleden dat ik werd ontslagen, maar ik hoor het ze nog zeggen: “Nou, met jouw opleiding… jij hebt zo weer werk!”. Mijn ouders zeiden het, mijn vrienden en collega’s zeiden het en ik dacht het zelf ook. Ik kon prima zelf een nieuwe baan vinden! Immers, ik had een goed stel hersens, werken wilde ik ook wel. Dus toen ik de keus kreeg: loopbaancoaching of ontslagvergoeding, was de keuze gauw gemaakt. Geef mij die vergoeding maar, ik ga zelf wel aan de slag.

Er was alleen een klein probleem: ik had geen idee wát ik wilde gaan doen. Het werk dat ik tot die tijd deed, werd door vijf grafische bedrijven gedaan. Vier van die bedrijven gingen over de kop en bij de vijfde was ik zojuist door reorganisatie ontslagen. Maar een loopbaantraject doen? Kom op zeg, da’s voor mensen boven de vijftig want die komen sowieso moeilijker aan het werk. Bovendien, iedereen zei dat ik makkelijk weer werk zou vinden, dus het was gewoon een kwestie van een paar brieven schrijven voor functies die ik wel aan kon en dan had ik zo weer een baan. Toch?

Populaire vrijwilliger

Niet dus. Er kwam een economische crisis, het aantal vacatures daalde en drie jaar later zat ik nog steeds thuis. Ik had ook nog steeds geen idee welke richting ik nu op wilde dus ik solliciteerde op willekeurige vacatures bij bedrijven die ik niet kende. Puur omdat ik bij het lezen van de eisen dacht, “Dat kan ik wel, laat ik maar eens schrijven.” Want tja, je moet toch aan je quotum van 4 sollicitaties per maand voldoen. De hoop op een betaalde baan gaf ik na verloop van tijd op. Het meest frustrerende van deze hele situatie was: ik was wél een populaire vrijwilliger.

Op een gegeven moment had ik meerdere deeltijdbaantjes, waarvan slechts één betaalde, maar ik werkte overal met evenveel plezier. In ’t magazijn, want dat bracht geld binnen. Bij de plaatselijk VVV want daar had ik leuke collega’s. En bij de historische vereniging want daar mocht ik van 60 dozen vol papier een archief maken. Iedereen was tevreden over me maar een betaalde voltijdbaan krijgen lukte maar niet.

Van internet geplukt

Tot ik uit het niets werd gebeld door een bedrijf dat mijn cv had gezien op een vacaturesite en ik ineens binnen twee weken aan de slag kon. Ik heb het letterlijk uitgeschreeuwd van blijdschap toen ik het telefoontje kreeg. Goed, het salaris was een stuk lager dan mijn vorige baan maar het was meer dan bijstand. En vanwege diezelfde bijstand kon ik niet weigeren. Dus ik accepteerde de baan.

Achteraf is alles duidelijk. Achteraf denk je: “Die sollicitatie ging wel erg vlug. Was ik nou écht de beste voor die baan of hadden ze gewoon snel iemand nodig?” Achteraf denk je: “Toch wel raar dat je niet wordt ingewerkt maar al doende moet leren.” Achteraf denk je, “Wat weet ik nou eigenlijk van dit bedrijf?”

Een jaar later had ik antwoord op al die vragen. Ik raakte overspannen. Ik was mijn baan meer dan beu, maar wist ook nog steeds niet wat ik dan wél precies wilde. Was fysiek en mentaal helemaal leeg en ik liep bij een psycholoog. Om moedeloos van te worden. Mijn baan wilde ik koste wat kost behouden. Ik had immers geen alternatief. En om nou wéér thuis te zitten… Ik moest gewoon gezond worden en dan kon ik wel weer aan de bak.

Wat nu?

Dat plan belandde in de prullenbak toen ik na 3 weken ziekte weer op kantoor kwam, nog zo slap als een pannenkoek, en mijn leidinggevende (ondanks dat ik haar bijna ondersteboven liep) mij niet begroette. Het was de beruchte laatste druppel. Uiteindelijk heb ik er nog een half jaar gewerkt maar heb de dagen dat ik thuis zat gebruikt om eens goed met mezelf aan de slag te gaan en om hulp te zoeken, ook al moest ik daarvoor letterlijk naar de andere kant van het land. Want ik vond het blog waarop ene Marjolijn Gischler uit Den Haag vertelde over de schokkende waarheid rondom solliciteren. Als rasechte Achterhoekse was mijn eerste (ietwat argwanende) reactie: “Wat voor schokkends mag dat dan wel niet zijn?” Maar ik klikte op de link, las haar verhaal en moest na afloop toegeven dat ze misschien toch wel een punt had. Want het solliciteren zoals ik het altijd had gedaan, werkte gewoonweg niet. Ik begon haar blogs te volgen en bezocht haar uiteindelijk op een winderige woensdag voor een workshop, waar voor mij echt duidelijk werd dat het hele proces van succesvol een andere baan zoeken en solliciteren anders in elkaar zit dan mij altijd was verteld.

Het heeft me vijf jaar gekost

Uiteindelijk kwam ik toch weer thuis te zitten. Maar met het grote verschil ten opzichte van vijf jaar geleden: Ik ken mezelf nu beter dan toen, weet nu wél duidelijk wat ik wil en wat ik kan. Die jaren als vrijwilliger heb ik nodig gehad om tot nieuwe inzichten te komen en ik heb er heel veel van geleerd. Maar toch is er zo’n vervelend stemmetje dat soms opduikt en zegt, “Het heeft je vijf jaar gekost om te komen waar je vijf jaar geleden al wilde zijn. Had loopbaancoaching 5 jaar geleden me niet voor een heleboel frustratie kunnen behoeden?”

Herken je jezelf in Rina’s verhaal? Deel je ervaringen in onderstaand reactieveld.