Zo’n 7 jaar geleden heb ik samen met mijn werkgever de beslissing genomen om uit elkaar te gaan. Omdat we er beiden van overtuigd waren dat mijn toekomst elders lag. Verdere interne (door)groei waar ik me goed bij voelde was niet meer mogelijk en ik merkte dat mijn eigen waarden in de loop der jaren (en vele interne bedrijfsveranderingen verder) niet meer pasten bij die van mijn werkgever. En dat gaf mij veel frustratie en onvrede omdat ik niet kon doen wat ik eigenlijk wilde.

Als ik kijk naar wat er voorafging aan het besluit om uiteindelijk een vast contract los te laten dan was dat zeker twee jaar dubben en twijfelen. Herken je dat? Dat je iets heel graag wilt maar dat je het ook enorm spannend vindt om een volgende stap te zetten. Ik vond het in ieder geval een hele stap. Zeker omdat dit soort stappen financiële consequenties kunnen hebben. Pas toen ik door alle onvrede ziek werd en tegen een burn-out aanliep, was voor mij en de werkgever het punt bereikt om gesprekken aan te gaan en stappen te zetten. Ik ging uiteindelijk met een brok in mijn keel uit dienst, had op dat moment nog geen zicht op ander werk en voelde me best onzeker daarover. Vanuit huis had ik meegekregen dat je altijd je eigen broek diende op te houden dus weggaan van mijn toenmalige werkgever werd vanuit mijn ouderlijk huis niet aangemoedigd. Op zijn zachtst gezegd vonden ze het ronduit dom.

Een last van mijn schouders

Hoe eng die stap ook was en hoe angstig mijn omgeving erom was, hoe gek het eerste gevoel was toen daadwerkelijk die eerste dag aanbrak dat ik niet meer in vaste dienst was! Er viel echt een last van mijn schouders. Ondanks de onzekere toekomst die me te wachten stond had ik weloverwogen deze keuze gemaakt en had ik ook in de voorliggende periode een financiële buffer opgebouwd om de onzekere periode van solliciteren aan te kunnen.

Hoewel de toekomst onzeker was, ben ik iemand die hard werkt en niet vies ervan is om alles aan te pakken. En dat gevoel zorgde ervoor dat ik bij mijzelf dacht ‘dat het wel goed zou komen’. Ik had een gevoel van trots dat ik de stap had durven zetten en voelde me stiekem een beetje blij. De frustraties en onvrede over mijn werk hadden zo’n impact op mijn leven gehad dat het voelde als een nieuw (weliswaar onzeker) begin.

Ik weet, ik blog altijd over ‘zorg in je zoektocht voor focus’ om uiteindelijke succesvol te kunnen zijn! Maar als je geen idee ervan hebt welke kant je op wilt, dan moet je die focus nog vinden. Ook ik moest die focus vinden! En hoewel mijn zoektocht nog steeds gaande is, komt er steeds meer focus in de dingen die ik doe. En weet ik dat de weg erheen me enorm veel brengt. Achteraf kan ik zeggen dat ik dankbaar ben dat ik gewoon ‘ergens begonnen ben’. Daardoor kreeg ik nieuwe energie, nieuwe inspiratie, soms bevestigingen dat ik toch misschien wat meer links of rechts af zou moeten met als resultaat dat ik nu enkele jaren later steeds meer me focus op wat IK leuk vind. Vooral ‘gewoon ergens beginnen’ heeft mij het meeste resultaat gegeven. Je gaat niet puur zittend op de bank ineens bedenken waar je nu wél blij van wordt. Daar kom je alleen achter door dingen te doen, in actie te komen. Hoe moeilijk dat in beginsel ook lijkt.

In de afgelopen jaren is er veel gebeurd, heb ik veel verschillende werkzaamheden opgepakt en merk ik dat al doende je elke keer weer nieuwe mensen ontmoet, nieuwe ideeën daardoor krijgt en niet onbelangrijk nieuwe positieve energie opdoet en persoonlijk steeds meer groeit! Terugkijkend kan ik alleen maar zeggen ‘had ik maar veel eerder beslissingen durven nemen in plaats van vast te houden aan het oude bekende, alleen maar omdat je dan weet wat je hebt’!

Persoonlijke groei

In mijn werk ontmoet ik veel mensen die wel stappen willen zetten maar het uiteindelijk niet doen. Angst voor het onbekende houdt ze gevangen en dat is echt zonde! En geloof me, ik heb destijds ook 2 jaar lang ‘angst voor het onbekende gevoeld’ dus begrijpen doe ik het wel. Maar ik weet ook wat een energie en positiviteit nieuwe stappen kunnen zetten. Dat – als je bereid bent aan te pakken en in jezelf te investeren – je zelfvertrouwen langzaam weer groeit, dat je gaandeweg weer in jezelf en je kwaliteiten en talenten gaat geloven. Dat er nieuwe dingen op je pad komen waardoor je weer uitgedaagd wordt en persoonlijk kunt groeien. Afhankelijke van de wijze waarop je uit dienst gaat (of kan gaan) is het goed om wel een kleine financiële buffer achter de hand te hebben om optimaal achter je beslissing te staan en rust te voelen. Door te blijven zitten waar je zit, doe je jezelf tekort en ontneem je jezelf persoonlijke groei.

Chronische twijfeleritus

Ik las laatst een mooi stuk op LinkedIn overchronische twijfeleritus‘. We willen allemaal het liefst in de toekomst kunnen kijken. Willen van te voren weten wat we krijgen als we voor een ‘drastische’ keuze staan. Natuurlijk moet je keuzes goed doordacht maken maar eeuwig wikken en wegen en ondertussen steeds ongelukkiger worden is niet de weg.

Welke kleine actie ga jij als eerste nemen

Welke kleine actie is voor jou op dit moment haalbaar?

Ik ben benieuwd naar je reactie? Zou het leuk vinden als je dat wilt delen in onderstaand reactieveld.

Misschien is mijn trainingsmiddag ‘succesvol naar een nieuwe baan’ op zaterdagmiddag 18 november een eerste stap.
Kijk snel en meld je aan nu het nog kan!